सोशल डिस्टन्स

त्या दोघांचं आयुष्य अगदी यांत्रिक झालं होतं. मुंबईतलं धकाधकीचं जीवन. त्याची रोजची सेकंड शिफ्ट. तीची दिवसाची शिफ्ट. यात दोघांचा सुट्टीचा दिवसही वेगवेगळा होता. त्यामुळे दोघं एकत्र रहात होते; पण सहजीवनाचा आनंद मात्र मिळत नव्हता.

कधीकधी त्याला वाटायचे उगाचच नोकरीवाली बायको पाहिजे म्हणून आग्रह धरला. दोघांपैकी एकाने घरात असलं पाहिजे. लग्न होऊन तीन वर्ष झाली होती; पण सुरुवातीचे काही दिवस सोडले तर दोघांचे नवर-बायकोचे नाते असे राहिलेच नव्हते. दोघांच्यात फक्त मोबाइलवरून संवाद होत होता.

दोघांचेही सहकारी, मित्र-मैत्रीण, नातेवाईक भेटल्यावर सहजपणे विचारत होते, अजून काही नाही का? काही विशेष नाही का? गोड बातमी कधी देणार? त्यामुळे दोघांनाही बेचैन होत होते. दोघांचीही चीडचीड व्हायची. कुणी कुणाला दिवस गेले आहेत, डोहाळे जेवण आहे, बारसे आहे असे सांगितले की, तिला अपराधी असल्यासारखं वाटायचं. लोकांच्या नजरा आपल्याकडे संशयाने बघत आहेत, असं वाटायचं. आपल्यात काही दोष नाही ना, अशी उगाचच शंका दोघांच्याही मनात यायची; पण संधी तर मिळाली पाहिजे. सहवासाचं जीवन मिळत नसल्याने हे सोशल डिस्टन्स राहिले होते.

पण गेल्यावर्षी लॉकडाऊन झाला आणि दोघांनाही घरात बसावे लागले. आता दोघांनाही वर्कफ्रॉम होम करायची संधी मिळाली होती. २४ मार्चच्या रात्री पंतप्रधानांनी २१ दिवसांच्या लॉकडाऊनची घोषणा केली आणि त्याने थँक्यू कोरोना म्हणत तिला कडकडून मिठी मारली. तीही एकदम आनंदीत झाली. गेल्या काही दिवसांपासून आलेली मरगळ गळून पडली आणि वठलेल्या झाडाला नवी पालवी फुटावी, तशी टवटवी तिच्या गालांवर दिसू लागली. तिच्या आरक्त झालेल्या गालांकडे पाहून त्यालाही खूप आनंद झाला. गेल्या कित्येक दिवसांत इच्छा असूनही असे प्रेमालिंगन देता आले नव्हते; पण हे आलिंगन दिले केव्हा तर सरकारने सोशल डिस्टन्सचा आदेश दिल्यानंतर. एकीकडे सरकार आव्हान करत होते तीन फुटांचे अंतर ठेवा, हातात हात देऊ नका, मिठी मारू नका, असे सांगत असतानाच आनंदाने त्याने थँक्यू कोरोना म्हणून तिला मिठी मारली.

हनीमूनलाही २१ दिवसांची रजा सँक्शन झाली नव्हती. त्यामुळे कसला आनंदच गेल्या तीन वर्षांत घेता आला नव्हता; पण आता २१ दिवसांची सुट्टी मिळाली आहे. फक्त घरात आणि घरात बसून रहायचे. मनसोक्त प्रेम करायचे. एकमेकांचे कौतुक करायचे. संकटात संधी म्हणतात ती हीच असावी. त्याचा आतूर झालेला भाव पाहून तीही लाजेने चूर झाली. त्याच्याकडे एक कटाक्ष टाकून आत पळाली.

माणूस हा समाजप्रिय प्राणी आहे. त्याला सहजीवनाची गरज असते. आपला आनंद, दु:ख त्याला कोणाशीतरी बोलून व्यक्त व्हायचे असते. आपल्या सहचाºयाशी सहधर्मचारीणीसोबत एकांत त्याला हवा असतो; पण धकाधकीच्या वातावरणात आपल्या सगळ्या गरजा भागवण्यासाठी पैसा कमावण्याच्या नादात एक फार मोठे अंतर माणसामाणसात पडायला लागले होते. कधी सायंकाळी छानसं बायकोला घेऊन चौपाटीवर बसून समुद्राकडे एकटक पहात रहायचे; पण कुठलं काय? तीचे आॅफीस सहाला सुटणार तर आपले रात्री अकराला सुटणार. कसला समुद्र आणि कसली चौपाटी? त्या अथांग समुद्राचे दर्शन घेण्यासाठी या अथांग कामाच्या बोझाने चेपून जायला व्हायचे.

पण आज घरात कोंडून घेऊनही मोकळेपणा मिळणार होता. सगळी हौस पूर्ण करून घेता येणार होती. या २१ दिवसांना आपल्या आयुष्यात सोनेरी दिवस म्हणून स्थान असले पाहिजे या दृष्टीने त्याने जगायची तयारी केली. कोरोनाने काही बळी घेतले, काही माणसं दूर केली तरी काही लोकांना जवळ आणलं होतं. अंतर पडलेली नाती जवळ आणण्याचे कामही केले होते. या दोघांच्या आयुष्यात हा २१ दिवसांचा पहिला लॉकडाऊन सोनेरी दिवस घेऊन आला होता, म्हणून दोघेही खूश होते.

त्या २१ दिवसांत दोघांनी मनसोक्त आनंद लुटला. लवकर उठा हे टेन्शन नाही. लवकर नीजा हे बंधन नाही. सगळी बंधने सोडून दोघे एकरूप झाले आणि त्याचा आनंद दोघांच्या चेहºयावर दिसू लागला. एरवी होणारी चीडचीड थांबली. वाढत्या चिडचीडीने कोणीतरी त्याला आॅफीसमध्ये एकदा ब्लडप्रेशर चेक करून घ्या असा सल्ला दिला होता; पण आपल्याला ब्लड प्रेशर नाही, तर चीडचीडीचे वेगळे कारण आहे हे त्याला समजत होते. ती चीडचीड या २१ दिवसांच्या सहवासात कमी झाली. ब्लड प्रेशर नाही, तर बायकोच्या सहवासाचे प्रेशर आहे हे त्याच्या लक्षात आले; पण कोरोनाने त्यांना जवळ आणले होते. त्यांच्या आयुष्यातला गेलेला आनंद मिळवून दिला होता.

२१व्या दिवसाचा आनंद लुटल्यानंतर ती त्याचे डोके आपल्या मांडीवर ठेवून म्हणाली, खरंच खूप आनंद मिळाला. आज अखेरचा दिवस. उद्यापासून सुरू होईल पुन्हा यांत्रिक जीवन; पण या तीन आठवड्यांत खूप आनंद मिळाला. कोरोनाची कुणाला लागण झाल्याच्या बातम्या येत होत्या; पण आपल्याला मात्र रती मदनाची बाधा झाल्यासारखे आपण स्वर्गीय दिवस या काळात काढले.

त्यानेही तिचा हात हातात घेतला आणि म्हणाला, तुला कसली चाहूल लागली आहे का?

तिने होकार देत त्याच्या केसातून कौतुकाने हात फिरवला आणि म्हणाली, या सोशल डिस्टन्सिंग आणि लॉकडाऊनने आपल्याला हम तुम एक कमरे में बंद हो और चाबी खो जाए असे केले. पण त्याचे परिणामही आता दिसू लागतील. लवकरच.. मला लागलीय त्याची चाहूल.

त्याने आनंदाने उठून विचारले, खरंच? आपण त्याचे नाव काय ठेवायचे माहितीय का?

दोघेही एकदम म्हणाले, कोरोना.... आणी खळखळून हसले.

सोशल डिस्टन्ससाठी जाहीर झालेल्या लॉकडाऊनने त्यांना जवळ आणले त्यांचा गमावलेला आनंद मिळवून दिला होता. त्यांना हा कोरोनाही काही तरी देऊन गेला होता.