हक्क कळतो, कर्तव्याची जाणिव नाही

माध्यमिक शिक्षकांचा दोन दिवस आजपासून संप आहे. आपल्या व्यक्तिगत विविध मागण्यांसाठी हा संप केला जात आहे. खरे तर न शिकवणार्‍या शिक्षकांना असा संप करायचा अधिकारच नाही. राजकारणात अडकलेले आणि नेतेगिरी करणारे हे शिक्षक फक्त जेवढे मिळवता येईल तेवढे मिळवण्याच्या तयारीत असतात. पण त्यांना आपल्या कर्तव्याचा मात्र पूर्णपणे विसर पडलेला आहे. ज्या कारणांसाठी हे शिक्षक संपावर जात आहेत त्यापैकी एक तरी मागणी विद्यार्थी हिताची आहे काय? ज्ञानदान करणारे हे शिक्षक आहेत काय हे तपासून घ्यावे लागेल. आज अनुदानीत शाळांमधील शिक्षकांची अवस्था म्हणजे शिक्षक नाही तर पोटार्थी म्हणून काम करताना ते दिसत आहेत. ही अत्यंत दुर्दैवाची गोष्ट आहे. आठवीपयर्र्ंत मुलांना नापास करायचे नाही हे शिक्षणाचे सरकारी धोरण असल्यामुळे अत्यंत गाफील राहून हे शिक्षक काम करत आहेत. त्यामुळे ज्यांचा ज्ञानदानाशी संबंध नाही असेच राजकीय शिक्षक असे संप करत आहेत. आपली ताकद दाखवून, आपल्या पाठीमागे किती शिक्षक आहेत हे स्थानिक लोकप्रतिनिधींना दाखवून नेते होण्यासाठी केले जाणारे हे उद्योग आहेत. असे उद्योग करणारे हे शिक्षक नाहीत तर जनतेच्या तिजोरीवर दरोडा टाकणारे लुटारू म्हणावे लागतील. कारण परिक्षा पद्धती रद्द केल्याने, आठवी पर्यंंत नापास न करण्याच्या सरकारी निर्णयाने विद्यार्थ्यांचे शैक्षणिक नुकसान झालेले आहे. आज असंख्य मुलांना नीट वाचन करता येत नाही. पाचवीतील मुले पहिली दुसरीची पुस्तके वाचू शकत नाहीत. याचे कारण मुलांना नापास करायचे नाही म्हणून या शिक्षकांनी काही शिकवलेलेच नाही. त्यामुळे सरनकारने या आळशी आणि कामचुकार शिक्षकांच्या कोणत्याही मागण्या मान्य करू नयेत. हे केवळ राजकीय नेत्यांची हुजरेगिरी करणारे शिक्षक आहेत. शिक्षक राजकारणात पडले की शिक्षणाचे मातेरे झालेच. पुढारपण करायला गेलेल्या शिक्षकांकडून ज्ञानदानाची अपेक्षा करता येत नाही. कारण दान करण्याइतके ज्ञान त्यांच्याकडे नसते. त्याचप्रमाणे त्यांची तेवढी पात्रताही नाही. तशी पात्रता असती तर आम्ही परिक्षा पद्धती बंद करणार नाही, नापास करायचे नाही या निर्णयाला याच शिक्षकांनी विरोध केला असता. मुलांना नापास करायचे नाही याचा लाभ उठवत हिरोगिरी करत, पुढारपण करत हे शिक्षक गेले पाच वर्ष हिंडत आहेत. आज शिक्षणाची दुर्दशा झाली आहे ती अशा शिक्षकांनी. पूर्वीच्या काळात जे शिक्षक होते त्यांना मुलांना मार्क कमी पडले, नापास झाला तर त्या शिक्षकांना कमीपणा वाटायचा. जादा तास घेवून, आपल्या घरी बोलावून अशा मुलांना शिकवण्याचे काम असे शिक्षक करत. आपल्या विषयाचा निकाल शंभर टक्के लागेल याची खबरदारी घेत. आता अशा शिक्षकांची कमतरता आहे. हे जे आज मोर्चेकरी, संपकरी शिक्षक आहेत त्यांना फक्त सुट्टी हवी, अवांतर कामे हवीत, राजकीय नेत्यांबरोबर फोटो काढायला हवेत. आदर्श शिक्षक म्हणून लायकी नसताना पुरस्कार मिळवायला हवेत. विद्यार्थ्यांचा अभ्यास सोडून सगळं काही आणि वाटेल ते करायची यांची तयारी आहे. आपण या क्षेत्रात का आलो? याचा या शिक्षकांनी विचार केला पाहिजे. मार्क कमी पडले, डॉक्टर इंजिनिअर होता आले नाही. काही जमले नाही म्हणून डीएड, बीएड केले आणि शिक्षक झालो. जिल्हा परिषदेत राजकीय वशिला लावून चिकटलो. त्यामुळे ज्याचा वशिला त्याला खूष करत हिंडायचे. त्याचे गुणगान गात जिल्हा परिषद, पंचायत समिती, ग्रामपंचायत, विधानसभा अशा निवडणुकीत प्रचाराला जायचे. अशा राजकीय कामात अडकलेले हे शिक्षक नावापुरते शिक्षक आहेत. ज्यांनी शिक्षणाचे वाटोळे केले ते आज आपल्या मागण्या मान्य करण्यासाठी दोन दिवस शाळा बंद ठेवण्याचा अधमपणा करत आहेत. हे दोन दिवस बुडालेल्या अभ्यासाचे विद्यार्थ्यांचे नुकसान कोणी भरून द्यायचे? सध्या कमी श्रमात जास्तीत जास्त उत्पन्न मिळवून देणारा कोणता धंदा असेल तर तो शिक्षकाचा आहे. वर्षांतून चार महिने सुट्टी. शिकवण्याची जबाबदारी नाही. सरासरी चाळीस हजारांच्या पुढे पगार. सहली, उपक्रम यातून फिरायला मिळते. त्यामुळे फुकटात पगार आणि ऐटीत पुढारपण देणारा हा धंदा झाला आहे. अशा कामचोर शिक्षकांच्या मागण्या मान्य करणे म्हणजे राज्यातील लाखो नागरिकांचा शाप सरकारला लागल्याशिवाय राहणार नाही. शिक्षकांची गुणवत्ता पाहून त्यांना पगार निश्‍चित केला पाहिजे. ती गुणवत्ता विद्यार्थी आणि पालकांनी मान्य केली पाहिजे. दोन दिवस शाळा बंद ठेवल्याने काय फरक पडणार आहे? मुळात शाळेत शिकवतातच काय? निरीक्षण, मुल्यमापन, संचयिका या नावावर वाटेल ते उपक्रम सांगितले जातात. मातीत बीया लावल्याने झाड उगवते, घरी गेल्यावर मातीत बिया रोवा आणि दुसरे दिवशी येताना रोपे घेवून या असल्या आज्ञा हे शिक्षक देतात. कोणत्या झाडाची बी लावल्यावर दुसरे दिवशी त्याचे रोप तयार होते? हे ज्यांना माहिती नाही आणि तसे आदेश काढतात ते आज संप करत आहेत आणि शाळा बंद ठेवत आहेत.